اشکم نامه

درود

چون قافیه تنگ آید پیتزا پا به میدان گذارد.

این پیتزایی که میبینید از تولیدات ملی است. 

اول یک خمیر بربری از سهمیه دولتی می گیریم و با زنجبیل و چند قاشق روغن مایع و کمی ادویه و پودر سیر غنی سازی اش می کنیم.

بعد قدری گوشت چرخی داخل آب پخته وقتی به روغن افتاد میریزیم روی خمیر پهن شده مان داخل ماهیتابه و میگذاریم روی شعله ملایم بپزد.

در ظرف باید کیپ باشد.

زیرش که پخت رویش قدری سس گوجه و خود گوجه و پیاز و

فلفل دلمه ای ریخته و میگذاریم داخل فر با شعله بالا بپزد.

حالا از پنیر پیتزایی کیلویی خریده ایم و

خیلی باصرفه تر از بسته ای است رویش ریخته و  باز داخل فر و  

شش هفت سانتی از شعله بالایی یعنی جوجه گردان گذاشته

و بعد از ده دقیقه پیتزایمان می پزد.

اینجوری٬ برای یک پیتزا لازم نیست

فر به چه گندگی را یک ساعت روشن کنیم و کلی انرژی به هدر دهیم.

همان حالت که زیرش با یک شعله کوچولو پخت

رویش هم در عرض چند دقیقه با شعله جوجه گردان می پزد. تمام

اولا چند هزار تومن پول خمیر پیتزا نمی دهیم و خمیر سبوس دار استفاده می کنیم که خوشمزه تر و سالم تر از خمیر از آرد سفید است.

و  با پانصد تومن خمیر بربری دوتا پیتزا می شود پخت.

لازم هم نیست سوسیس و کالباس به خورد بچه ها بدهیم

چون با صد گرم گوشت چرخکرده هم می شود پیتزا درست کرد.

پنیر را فله ای و کیلویی  می خریم و همیشه داریم . چون خراب که نمی شود. 

همه پروسه این پیتزا نیم ساعت هم زمان نمی برد. 

چون گوشت را  قبلا کامل آب پز و تفت داده ایم

از پخته شدنش خیالمان راحت است.

اگر عکس گل و بلبل و کوه و دشت و دمن نذاشتم بر من ببخشید. 

آخه با این وضع نت و رفتن عکس ها حالی به آدم میمونه؟ 

نه واللا

احوالی به آدم می مونه؟ 

نه بلا 

شده وبلاگ نویسی با اعمال شاقه 

خخخ